सरकार !
मलाई थाहा छ
मर्नु त एक दिन अवस्य छ
र पनि
किन बनाउछस् शवदाह घर ?
किन बनाउदैनस्
त्यही पैसाले
अक्सिजनका प्लान्टहरु ?
किन रुवाउँछस् बिनासित्ती आर्यधाटहरु ?
किन छुदैन तेरो मन
फेसबुकभरी छरिएका श्रद्धाञ्जलीहरुले ?

तँलाई जनता बढी भएको भए
भन्दे न सरकार
हामी टुँडिखेलमै गोलि खाउँला
तँलाई जनसंख्या नियन्त्रण गर्नु छ भने
भन्दे न सरकार
हामी अपुताली नै बसुँला
तर,
किन मार्छस् हामीलाई अस्पतालको पेटिमा ?
अनागरिक बनाएर
किन दिन्नस् हामीलाई देश अनुभूत गर्न ?

सरकार…!
मैले गाँस काटेर
तेरो ढुकुटी भरेकै त थिएँ
मैले मेरो बास काटेर
बनाकै थिए त तेरो निबास
आफू पैदल हिडेर
दिएकै थिएँ त तँलाई पजेरो अनि ल्याण्डक्रुजर
अहिले
म जीवनको अन्तिम स्वास लिइरहँदा
खै मलाई आसियु ?
खै मलाई भेण्टिलेटर ?
खै मलाई अक्सिजन ?

ए सरकार…!
म तेरो लागि बोझ भएँ भने भन्न
म सुलिमा चढ्न तयार छु
किन तड्पाउछस् खुल्ला आकाश मुनि
किन थिच्छस्
म निरीह नागरिकको गला ?
किन फ्लोर क्रस गर्दैनन् तेरा एबुलेन्सहरु ?
धरहरा सिलन्यास गर्छस्
किन गर्दैनस् अस्पतालहरु
रानिपोखरी सिलन्यास गर्छस्
किन गर्दैनस् अक्सिजन प्लान्टहरु
के अस्पताल
राष्ट्रीय गौरवका आयोजनामा पर्दैनन् ?
के बेरोसिल र कोभिसिल्ड उत्पादन
राष्ट्रीय गौरवको आयोजनामा पर्दैनन् ?
अब तैले सिलन्यास गरेको बाटोमा को हिड्छ्न्
मुर्दाका लामहरु ?

सरकार…!
जनताको बिस्वास लिएको भए
तैले सन्सदमा बिश्वासको मत लिन पर्थ्यो र ?
जनतालाई माया गर्न जानेको भए
तैले कुर्सिमै टाँसिरहन गर्न किन पर्थ्यो र ?

सरकार…!
हेर् श्रद्धान्जलि लेख्दा लेख्दा
मेटिन लागेका मेरा हातका रेखाहरु
फुट्न लागेका मेरो धर्यताको बाँधहरु
शितल निबास….!
मेरो जिवन रक्षाका लागि
फेरि एउटा अध्यादेश जारी गर्
सिंहदरबार..!
सांसद हैन
अक्सिजन र कोभिसिल्ड खरिद गर्
फ्लोर क्रस गर
मेटाईदे सारा खरीद प्रक्रियाका
प्रतिकृयाबादी दफा उपदफाहरु
बगाइदे खोला भेरोसेलको
ढाकी दे अक्सिजन
र
शान्त बना आर्यघाटहरु
गाँसी दे चुडिएका मुटुहरु
पुछी दे आँशुले डुबेका कोभिड पिडित आँखाहरु !